In een vorig artikel noemde ik Derek Ogilvie een oplichter. Mijn mening was toen grotendeels gebaseerd op de gefaalde JREF test. Omdat ik vond dat ik de man eigenlijk ook een keer zelf in actie moest zien om eventueel mijn mening bij te stellen besloot ik om de uitzending van gisteravond op RTL4 met volle aandacht te bekijken.
Laat ik beginnen met een positieve observatie: de makers hebben ervoor gekozen de beelden te voorzien van de sfeervolle muziek van componist Michael Giachino, de componist die ondermeer de muziek schreef voor de film “The Incredibles”, de serie “Alias” en natuurlijk “Lost”. Ik wist niet dat RTL4 de rechten bezit om de muziek van “Lost” onder het gezwam van Derek Ogilvie te plakken, maar ik ben blij toe: het is het enige dat me ervan weerhield de televisie niet uit te zetten!
Ik denk dat ik met de laatste zin van de vorige alinea mijn mening omtrent Derek Ogilvie al heb weggegeven: ik heb niets gezien dat me heeft doen twijfelen aan de gedachte dat hij een oplichter is. Bovendien komt hij op mij over als een zeer emotioneel labiel persoon, maar waarschijnlijk is dat een deel van zijn “act”. Die act bestaat uit de volgende ingrediënten:
– misdirection – Net zoals een goede goochelaar/illusionist maakt hij gebruik van” misdirection” om toeschouwers/cliënten af te leiden van wat er daadwerkelijk gebeurt. Hij beweegt veel, hij gaat plotseling staan midden in een zin, hij loopt onverwachte richtingen op en hij lijkt soms zonder waarschuwing in trance te raken, vaak ondersteunt door bizarre geluiden. Dit gedrag is zo bevreemdend dat mensen om hem heen overdonderd raken en zich niet meer goed kunnen concentreren op de realiteit. Het principe van “misdirection” is als volgt te omschrijven: de grote beweging leidt af van de kleine beweging oftewel in het geval van Derek Ogilvie, zijn bizarre gedrag leidt af van de onbeduidende, vaak oncontroleerbare informatie waarmee hij op de proppen komt.
– intimidatie – Derek komt regelmatig erg agressief over. Hij commandeert mensen de kamer te verlaten, of naar een bepaalde plaats te lopen of hij begint plotseling te schelden tegen een “geest”. De mensen om hem heen laten dit gedwee toe (in hun eigen huis!!) omdat ze hopen door Derek geholpen te worden, maar wat ze eigenlijk onbewust toe laten is dat Derek een kortstondige hiërachische structuur creëert waarin hij bovenaan staat, waarin hij het roer in handen heeft. Het is daarna zeer onnatuurlijk als lager geplaatste persoon in die structuur Derek te wijzen op eventuele missers, onderbewust is het in die situatie namelijk gepaster om Derek zoveel mogelijk gelijk te geven. Veel mediums maken gebruik van dit principe, maar ik heb nog nooit iemand dat zo agressief zien doen als Derek.
– cold- en hotreading – Derek gebruikt simpele coldreadingtrucs tijdens zijn groepsessies: losse onsamenhangende stukjes informatie roepen en als hij beet heeft (iemand herkent de informatie) begint hij met de gebruikelijke spervuur aan vragen. Ik heb ook het sterke vermoeden dat Derek gebruik maakt van vooraf verkregen informatie (hotreading). Ik heb er geen bewijs voor; het viel echter op dat hij sommige informatie niet in vraagvorm bracht maar als een onbetwistbaar feit presenteerde alsof hij plotseling uit het niets zeker was van zijn zaak. De vraag is natuurlijk: als hij zo zeker is waarom brengt hij dan niet alle informatie als feiten? Het meest simpele antwoord is dat hij sommige informatie vantevoren al wist, het is ook niet moeilijk om daar aan te komen!
Dat is Derek Ogilvie in een notendop. Mediums hebben bij de beoefening van hun beroep een groot voordeel ten opzichte van andere beroepgroepen: er is geen standaard van hoe een medium zich dient te gedragen of hoe ze de informatie die ze binnenkrijgen dienen te presenteren. Oplichters kunnen zo hun eigen act creëren die dus in het geval van Ogilvie behoorlijk afleidend èn intimiderend kan werken. Stel hier tegenover de act van Char, die juist probeert over te komen als het vriendelijke, rustige en meelevende vrouwtje dat toevallig een gave heeft. Char gebruikt het raden naar namen als “misdirection”: als ze eenmaal de naam heeft geraden worden haar cliënten ook minder kritisch en slikken het meeste wat Char dan nog zegt als zoete koek. Tot slot nog enkele korte analyses van de zaken die gisteravond aan bod kwamen.
– Het onhandelbare jongetje Jaïr – Dit kwam op mij totaal ongeloofwaardig over. Na zijn gebruikelijke intimidatieroutine concludeerde hij dat Jaïr geesten kon zien of zoals hij zei (“…he can see dead people…”) ook Ogilvie gaat dus blijkbaar naar de bioscoop! De moeder bevestigde dit met het verhaal dat Jaïr inderdaad zegt “spookjes” te kunnen zien. Ik zou zeggen: probeer maar eens ouders te vinden wier kinderen beweren nog nooit onzichtbare entiteiten in hun huis te hebben gezien. Zo dacht ik vroeger dat er een krokodil onder mijn bed woonde. Hoe vaak mijn ouders ook lieten zien dat er geen krokodil was, ik hoorde hem ‘s-nachts in mijn kamer kruipen en zag geregeld zijn ogen glinsteren in de duisternis. Ook dacht ik in onze tuin een deur te hebben gevonden die direct toegang gaf tot Amerika; toen ik hem aan mijn vader wilde laten zien was de deur nergens meer te bekennen, maar tot op de dag van vandaag zou ik zweren dat ik er tenminste één keer gebruik van heb gemaakt. Een vriendje van mij dacht dat er een geest in de boom van zijn tuin leefde, hij liep met een grote boog om die boom heen en sleepte mij mee in zijn angst. Oftewel: kinderen hebben een grote fantasie!
– De groepsessie – Een hoop “misdirection”: zenuwachtig heen en weer lopen, vreemde geluiden maken en natuurlijk dat onverklaarbare snelle geschets op dat kladblok; heel afleidend allemaal! Vanzelfsprekend was de sessie voor uitzending op televisie geëdit, maar als dit het beste is wat ze er van konden maken moet het een slechte onbevredigende avond zijn geweest voor de aanwezigen. Ik heb in ieder geval betere coldreaders gezien!
– Tessa en haar vader – Dit vond ik de meest ergelijke vertoning van allemaal. Bij de eerste ontmoeting begint hij weer met zijn intimidatieroutine waarna hij het presteert om niet Tessa met het contact met haar vader te helpen, maar een heel andere show neer te zetten rond de zogenaamde negatieve energie in haar huis die hij “voelde” (daar had Tessa ook over geschreven in de brief aan Derek). Het was natuurlijk allemaal weer geknipt maar de volgende twee dingen vielen me op:
– vlak voordat hij met de buurvrouw, Karina, spreekt stuurt hij Tessa weg. Wederom een duidelijk voorbeeld van zijn autoriteitstrategie: hij laat nog even snel zien aan Karina dat hij de baas is.
– Hij begint het gesprek (het begin zoals vertoond) met drie (!!) duidelijke missers: hij vraagt of een vriend van Karina gestorven is (en dat wist hij dus al van Tessa, goed voorbeeld van hotreading) en hij wijst vaag naar een plek in de kamer. “…Here?…” antwoordt Karina verbaasd en Derek weet gelijk dat het dus niet “here” gebeurd is! Hij stopt meteen met zijn wijzende gebaar en veranderd het in een ander handgebaar en komt met twee vragen: “…was he murdered or was it an accident?…. Derek wist al dat die vriend op gruwelijke wijze was omgekomen ( dat vertelde Tessa hem), dus hij had zelf bedacht dat “gruwelijk” hoogstwaarschijnlijk een moord of een ongeluk betekekende; helaas voor hem waren het beide missers! Let op Karina’s antwoord: “…yes, it was a selfkill…”. Zij antwoord dus bevestigend terwijl hij helemaal fout zat en vervolgens geeft ze hem nog de goede oplossing EN wijst daarbij naar haar nek. Natuurlijk heeft die vriend zichzelf dan opgehangen (anders had ze niet naar nek gewezen). Om nog een “yes” van haar te krijgen vraagt hij dan ook maar of het om een “strangling” (verwurging) ging. Ik denk dat hij hier veilig het woord “hanging” had kunnen gebruiken maar na drie missers neemt hij geen risico’s meer en kiest voor “strangling”. Na een bevestigend antwoord van Karina staat Derek plotseling op en begint als een dolle luid scheldend door het huis te marcheren; matig acteerwerk maar uitstekende “misdirection”!
Bij de tweede ontmoeting van Tessa maakt hij gebruik van twee oude coldreadingtrucs: hij begint over juwelen en spiegelreflecties. Het merendeel van de vrouwen kunnen wel een connectie vinden tussen juwelen en overleden personen en iedereen kijkt dagelijks in de spiegel, dat zijn dus twee onderwerpen waarmee een coldreader gegarandeerd hits krijgt! Dat gedoe met die auto was ook lachwekkend, wie zegt mij dat hij niet buiten de auto heeft bekeken? Voor de rest kwam hij met horoscoop/tarot-achtig klinkende adviezen die op praktisch iedereen van toepassing zijn (“…je wilt altijd meer…neem genoegen met wat je hebt…) en met statistische feiten (…je hebt een trauma overgehouden aan het overlijden van je vader op jonge leeftijd….je denkt er geregeld aan terug…over een aantal jaar zul je wel weer willen verhuizen…). Kortom: er is niets gezegd waarvoor paranormale gaven aangewend dienen te worden!
Ik ben niet onder de indruk van Ogilvie, sterker nog: mijn vermoeden dat hij een oplichter is is sterk bevestigd. Ik zeg het nog maar een keer: een medium moet op een betrouwbare wijze getest worden op zijn gaven voordat je hem kan geloven; het blijkt gewoon te makkelijk om mensen voor de gek te houden met simpele trucs en sluwe strategiën. Derek Ogilvie is getest EN gezakt*, dat feit is in combinatie met de uitzending van gisteravond en zonder twijfel de uitzendingen die nog gaan komen reden genoeg om hem te bannen van de Nederlande televisie! Eigenlijk heb ik maar één waardevolle les meegekregen van de uitzending: Giachino is een fantastisch filmcomponist die mooie muziek schrijft, maar als je er echt van wil genieten is het verstandiger gewoon naar “Lost” te kijken. Bij goede televisie komt de muziek uiteindelijk toch beter tot zijn recht!
LOGATES
Index van alle Derek Ogilvie artikelen
*Voor meer informatie omtrent de test, bezoek: JREF test.
Voor de volgende analyse in de Ogilvie reeks, click op analyse 15 mei.
Blog ter bevordering van het Logisch Redeneren 